Berlin No More Walls

Na de afsperring van West-Berlijn op 13 aug. 61 had ik direct besloten om te vluchten en ben meteen begonnen om een vluchtplan op te maken. Ik was toen 18 en kon heel goed zwemmen en besloot om het kanaal over te zwemmen bij mij in de buurt.

Ik zou daarmee wachten tot in de herfst op een avond dat het stormde. De wind zou daarbij de geluiden die ik zelf maakte wel overstemmen. Tijdens wandelingen zocht ik een ideale plaats op om de vlucht te wagen. Langs weerszijden van het water was er natuurlijke begroeing en die zou me visuele bescherming geven. Aan de overkant moest ik dan enkele draden doorknippen om West-Berlijn en mijn gedroomde vrijheid te bereiken.

De dag was nog heel jong toen de onzalige wekker met veel misbaar aanduidde dat we moesten opstaan. Je weet wel: de bus van Herman & Vandamme. Het was nog donker en een echt onchristelijk uur. De valies stond gereed maar ja, er is altijd nog iets te doen van laatste minuut en de klok tikte onverbiddelijk door. In de wagen naar Wevelgem commentarieerde de dochter nog de verkiezingsuitslag van de dag voordien zodat we nog een boompje konden opzetten en voor we het wisten stonden we bij de bussen, de groep in ogenschouw te nemen. De wolken waren grauw en dreigend doch onze bus droeg op de flank een zongebakken dame met een modieus bolhoedje en ze lachte ons uitgeslapen en zomers toe. Het was een bemoedigende uitdaging voor Fientje van het weerbericht. Een ietsje na tijd begon beweging te komen in het goed halfvol voertuig, zodat de benen in meer dan een richting konden gestrekt worden zonder het verstand op nul te zetten.

Berlijn, hou je stevig, want we komen aan!